या चार कविता बहुतेक कोविडच्या दुसऱ्या लाटेदरम्यान लिहून झाल्या. मनोज पाठक यांच्या 'वर्णमुद्रा' या मासिकात यातील पहिल्या तीन कविता प्रकाशित झाल्या होत्या. नंतर नंतर कविता किंवा काहीएक सुचणं वगैरे आपण म्हणतो ते साधारणतः या कवितांच्या लयीत सुचू लागलं. लिहिताना शब्द आपोआप त्यांची त्यांची लय घेऊन उतरतात असलं काही त्यावेळी जाणवलेलं. अलीकडे सहाएक महिन्यात कविता लिहून झालेली नाही. त्यामुळं आता त्याबद्दल अधिक बोलता यायचं नाही. पण त्यावेळच्या आपल्या मनस्थितीबाबत हे नोंदवावं वाटलं. कदाचित हीच लय डोक्यात आताही बसली असेलही. किंवा डोक्यातून गेलीही असेल. शब्दाला नवी वळणं लागायला हवीत च्यायला. माहित नाही. पण बघू नवी कविता लिहीपर्यंत काय होतं या अवस्थेचं ते.
तोपर्यंत या चार कविता.
***
१. धाबायधा
धाबायधाच्या चौकोनी अडगळीत
संचारतं शरीर काटकोनत्रिकोण लंबगोलाकार
अग्रीमेंटच्या पेप्रावर गॅस त्यावर
जर्मन टोपात रटरटतो भात सुस्वर
कमवणारी दोन खाणारी धा
जिभेवर चव खरपूस व्यर्थ घरंदाज
संडासच्या लायनीत चिम्पाट वेळखात
टमरेलभर पाणी डोईवर
सार्वजनिक पाणी चुळभर नरड्यात
फोद्रीत मसाला भरण्याची प्राचीन भाषा
जिभेवर अंगाखांद्यांवर खेळतीजन्मजात
लंगोटअंडरपँटब्राकुबटवासटॉवेल दृष्टिसातत्यात
देवासमोर सुवासिक अगरबत्ती स्वस्तात
चप्पल शिवायला मोची कंटाळलेला वारंवार
तोंडात गोष्ठी मोठेपणाच्या रस्त्यात
धाबायधाच्या चौकोनी अडगळीत
अंगावर मुताने परमळलेली गोधडी घेत
जन्म नांदतो दिगंतर अदृश्य वाऱ्यासारखा
***
२. आरभाट शाखेत हसतात चिरमुरी ओठ
आरभाट शाखेत हसतात चिरमुरी ओठ
चिंचोळ्या गल्लीत स्पर्श
भिनभिनतो कातडीसदृश्य अंगात
पापणी लवेपर्यंत घमघमतो सुवासिक दर्प
दर्प ओला उडवतो थरकाप
थिबकतो नादलयसदृश्य घमघमाट
गर्भार डोळ्यात साचते गगनचुंबी इंद्रधनुष्य धूळ
चिवचिवाट कर्कशतो
निष्पर्ण फांदीवर
दोलायमंतो घालमेल उपासपोटी
येणाऱ्याजाणाऱ्या ठायी कुजबुजतो आडोशी चपट्याभिंती
निस्तेज चेहरा मुसमुसतो नयनकंपी
वाऱ्यासरशी केसाळ चेहरा झाकतो
डोळा अश्रूंच्या पदरी हळहळतो हात
पुसतो डोळा लाल ओठीओठ
चिटकवतो बंद डोळा
रक्ताभिसरण पुर्ववत गल्ली शरमते तुंबवत गटार
येजा पुर्ववत कपाळ थंड
तसे पुर्ववत मार्गाने आम्ही आपापल्या
तसे अनोळखी नेहमीचेच
आरभाट शाखेत हसतात चिरमुरी ओठ
लाजवतात मरणकळा
***
३. बेरोजगार लाळेच्या मजबूर येडझव्या दृश्यात
१.
आहे पण दिसत नाहीय अशा संभ्रमावस्थेत
लादीवर उताणी डावंउजवं शरीर
एका कावळ्याची तीक्ष्ण चोच बोचत चाल्लीय नजरदृष्याला आणि डोळ्यासमोर काळोख पसरलाय भरदिवसा
२.
मिजासखोर गुणवैशिष्ट्यात जीभ झालीय
पापडलोंची चवीपुरती मर्यादित
शरीर कशालाच डिमांड देत नाहीय कि
कसलाच रिस्पॉन्स देत नाहीय सजीवसदृश्य
३.
झाड आहे पान आहे हवा आहे ढीगभर अमर्याद
तरी शरीरातून वजा होतोय घाम होऊन
प्राण थेम्बथेम्ब कि
झाडालापानालाहवेला दोष देता येत नाहीय
स्वतःच्या मर्जीत असतात निसर्गाचे व्यवहार सगळे
४.
एकटेपणाची आयाळं खाजवतात
बढाईखोर गांडमस्ती पापणी भुयारं
निजतात खडकाळ माथ्यावर चिंताग्रस्त सदासर्वदा
शरीराचं वारूळ होऊन लागलीय रांग मुंगीसदृश्य
५.
बोल्तालिवताबिवता येत नसते भुकेची व्याख्या किंवा
खोटंखोटं नाटकही करता येत नाही भुकेसमोर
किंवा भुकेची समजही घालता येत नाही
हातापायापडून डोळेओले करून
६.
बेरोजगार लाळेच्या मजबूर येडझव्या दृश्यात
चढत नाही दातावर मांस
भातावर डाळीचं पाणी कालवून
पिता येतं पोटभर पाणी
पाण्याची पाणीपट्टी भरावी लागते दर महिन्याला ही पुन्हा नवी तऱ्हा नवा व्याप
***
४. एकाखालीएक मुद्देसूद हळहळ
टोलेजंग
इमारतींच्या
पायथ्याशी
घुटमळतो
धाबायधाचा
नखाएवढा
जीव
उष्णसमशीतोष्ण
पट्ट्यात
भोवळतात
माथी
एकावरएक
दोनावरदोन
आकडे
या
सुशिक्षित
बेजरोजगार
कंगाल
डोळ्यात
एकटक
कटकट
सतावते
उदाहरणार्थ
साक्षात
किंचित
संचित
डोकावतं
फाटक्या
बनियनबर्मोड्यात
कॅलेंडर
तारखा
मोजतात
दरमहा
रुपयांची
जमापुंजी
अखेर
सरता
महिना
हाती
शून्यगोळाबेरीज
एकाखालीएक
मुद्देसूद
हळहळ
कालवाकालव
माजवते
या
जड
जड
डोक्यात
बेमालूमपणे
***
.jpg)